இடம் மாறிய ஹீரோயிசம்

சாப்பாடு ரெடியா? பரபரப்பாய்க் காலுறை அணிந்தவாறு சத்தமிட்டார் வாசன். ஒவ்வொரு நாளும் நடக்கும் கூத்துத் தான்.
அப்பா, நானும்...........
கதவைத் திறந்து வாகனத்தை எடுக்கும் முன் குடுகுடுவென்று ஓடினாள் பூரணி, என் புத்திரி. சட்டென்று இறங்கி முழந்தாளிட்டு ஏதோ கதைத்து சமாதானப் படுத்திக் கொஞ்சி விட்டு புறப்பட்டு விட்டார்; அவர்கள் இருவருக்குமான பாஷை.

கதவைச் சாத்தி விட்டு வரும் போது தான் பார்த்தேன் எதிர் வீட்டு ஷனா ஏதோ கையை அசைத்துக் கூறினாள்; எனக்கு விளங்கவில்லை என்றவுடன் ஓடி வந்தாள்.
ஏன் அக்கா, உங்கள் ஹீரோ ரொமாண்டிக்கா எதுவும் சொல்லி மகளை கிஸ் பண்ணிய மாதிரி கிஸ் பண்ணி விட்டுப் போக மாட்டாரா? இவரெல்லாம் ஹீரோ இல்லை.கடுகடுவென்று போறார்?நீங்கள் லவ் பண்ணித்தானே கலியாணம் செய்தீங்கள்?
ஷனா புதிதாக காதல் கற்பனை என்று தொடங்கியிருப்பவள்;

தெரியவில்லை; லவ் பண்ணினோம்; ஆனா உன்னை மாதிரியெல்லாம் இல்லை.
அதென்ன எங்களை மாதிரி இல்லையென்றால் எப்படி? எவ்வளவு கால லவ்?
அடுக்கிக் கொண்டே போனாள்.
அவளிடம் சிரித்து சமாளித்து சொல்லத் தொடங்கிய எனக்கே சந்தேகம். எப்போதிருந்து???

சிறிய வயதிலே பக்கத்து வீடு. எனது அக்காவும் வாசனும் ஒரே வகுப்பு. அம்மா இப்போதும் சொல்லுவா. நான் முதல் வகுப்புக்குப் போன போது அக்காவின் கையைப் பிடித்துப் போவதை விட வாசனின் கையைப் பிடித்துத் தான் போவேனாம். ஆனாலும் நாங்கள் friends இல்லை. அக்காவும் அவரும் friends.

ஷனா சொன்னது போல அல்ல. ஒவ்வொருவருடைய ஹீரோயிசமும் வேறு மாதிரி. அதுவும் ஒவ்வொரு ஆணும் மற்றவர்களுக்கு எப்படியோ தன்னைச் சார்ந்தவர்களுக்கு ஹீரோ தான்.
வாசனும் அப்படித்தான். சிறிய வயதில் நன்றாகப் பழகி இருந்தாலும் ஐந்தாம் ஆறாம் வகுப்புக்கு நானும் அக்காவும் வந்ததுமே அப்பா அம்மாவின் கட்டுப்பாடு கூடியது. அதுவும் கிராமத்தில் இருந்ததால் நாங்கள் கதைப்பதில்லை.

எட்டாம் வகுப்பு; நான் டியூஷன் முடிந்து வரும் போது அப்போது தான் பழகிய மோட்டார் பைக்கில் ஒரு ரவுண்ட். எங்கள் அயலில் அந்த வயதில் முதலில் மோட்டர் சைக்கிள் ஒட்டியது வாசன் தான். எனக்கு ஹீரோவாகத் தான் தெரிந்தார்.

பத்தாம் வகுப்பு படிக்கும் போது அக்கா செய்யாத உதவியெல்லாம் அவள் மூலமாக வாசன் கொடுத்தது தான்.

அந்த வயதில் லவ் இல்லை. ஆனால் ஏதோ ஒரு interest இருந்தது. என்னைக் கவரும் விதமாக (ஹீரோத்தனம் எல்லாம்) வாசன் செய்வதை நான் ரசித்தேன். ஆனாலும் கதைப்பதோ கண் ஜாடை பரிமாறுவதோ கூட இல்லை. அப்பா, அம்மா, அக்காவுக்குக் கூட சந்தேகம். ஆனாலும் என்னில் நம்பிக்கை.

எல்லாமே வாசனால் தான். எங்கள் மகளிர் கல்லூரியில் ஏதாவது போட்டி என்றால் அதற்கெல்லாம் அவர் கல்லூரியில் இருந்து அவர் தான் பிரதிநிதி. என்ன செட்டப் செய்து வருவாரோ தெரியாது.

அக்காவும் வாசனும் ஒரே பல்கலைக் கழகத்துக்குத் தெரிவான பிறகு அவர்களது பழக்கம் அதிகரித்தது. எங்கள் ஊரில் அட்வான்ஸ் லெவல் வரைக்கும் தான் பெண் பிள்ளைகளைக் கண்காணிப்பார்கள். அதன் பிறகு கட்டுப்பாடுகள் குறைந்துவிடும்.

எனக்கு எந்த எண்ணமும் இல்லாவிட்டாலும் கொஞ்சம் பொறாமையாக இருந்த காலம் அது. அதுவும் நான் கொஞ்சம் மதிப்பெண் குறைவாக எடுத்ததால் அவர்கள் படித்த பல்கலைக்கழகத்துக்குத் தேர்வாகவில்லை. (நான் ஒன்றும் படிப்பில் குறைவு இல்லை; ஏதோ நான் படிப்பது எதுவும் எக்ஸாமில் வருவதில்லை)

எனக்குப் பல்கலைக்கழகத்தில் முதல் வருட எக்ஸாம் முடிந்து வீட்டிற்கு வந்து ஒரே கவலையில் இருந்தேன்- எனக்கு computer துறை கிடைக்கவில்லை என்று.
அப்போ வீட்டிற்கு வந்தபோது (அக்காவை பார்க்கத்தான்) அக்கா உள்ளே சென்றிருந்த போது நக்கலாக கூறினார்.

"எப்படியும் என்னுடைய வீட்டில் வந்து குப்பை கொட்டத்தானே போகிறாய். எந்த field ஆனால் என்ன; படி"

எனக்கு சுள்ளென்று கோபம் வந்தது. ஆனால் யாரிடமும் காட்டிக் கொடுக்கவில்லை.
(யாராவது முதல் முதலில் இப்படிக் காதலைச் சொல்வார்களா??? ஆனால் அப்போதும் இதைக் காதல் என்று என் மனம் ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை.)

ஆனாலும் இந்த வார்த்தைகள் அடிக்கடி அடுத்த இரண்டு வருடமும் மனதில் வந்து வந்து போனது. இதற்கிடையில் ஒரு நாள் அக்கா தொலை பேசியில் கேட்டா. இங்கு கம்பஸில் எல்லாருக்கும் தனக்கு ஊரிலேயே ஒரு ஆள் இருப்பதாக சொல்கிறான். உனக்கு அப்படி ஏதாவது எண்ணம் இருக்கிறதா என்று. எனக்கே தெரியவில்லை. ஆனால் உனக்கென்ன பைத்தியமா என்று அக்காவைத் திட்டி விட்டேன்.

மூன்றாம் வருடத்தில் இருந்த போது அப்பாவைப் பிரிந்தேன். அதிலிருந்து எங்கள் வீட்டில் அவரது குடும்பத்திற்கே அக்கறை கூடியது. அக்காவின் கல்யாணத்திற்கு ஓடியாடி வேலை எல்லாம் செய்த போதும் எனக்கு ஹீரோவாகத்தான் தெரிந்தார். ஆனாலும் நாங்கள் லவ் பண்ணவில்லை.

ஷனா சிரிக்கத் தொடங்கினாள். இதெல்லாம் போர் லவ் ஸ்டோரி. வாசன் அண்ணா ஒன்றும் ஹீரோ இல்லை.

அவள் அம்மா கூப்பிட்டதும் ஷனா ஓடி விட்டாள்.

மாலை ஐந்து மணி. வந்ததும் வராததுமாக வாசன் மகளைத் தேடினார். அவள் எதிர் வீட்டில் விளையாடிக் கொண்டிருக்கிறாள் என்றதும் சாப்பாட்டைக் கூட வேண்டாம் என்று விட்டு screw driver மற்றும் "ஆயுதங்கள்" சகிதம் ஏதோ செய்யத் தொடங்கி விட்டார். அது வரை சாப்பிடாமல் காத்திருந்த எனக்கு கோபம் வந்து போய்ப் படுத்து விட்டேன்.

சற்று நேரத்தில் பூரணியின் பிஞ்சுக் கை என்னை எழுப்பியது. கண்ணெல்லாம் சந்தோஷம்.

அம்மா பாருங்கம்மா.........

நேற்று அப்பாவும் மகளுமாகச் செய்த கார் தரையில் ஓடிக்கொண்டிருந்தது. அவளிடம் ரிமோட்டில் இயங்கும் கார் பல இருந்தாலும் நேற்று தாங்கள் அட்டையில் செய்த கார் ஓடாதா என்று மகள் கேட்டதற்காக ஒரு சிறிய மோட்டார் வாங்கி வந்து அதை எப்படியோ ஓட வைத்து மகளுக்குக் காட்டத்தான் சாப்பாடும் தியாகம்.
மகளைத் தூக்கிக் கேட்டார் வாசன்

How is your dad??My best appa.......
அம்மா??அம்மா வேஸ்ட் அப்பா.

அவர் சொல்லிக் கொடுத்தது தான்.வாசன் கண்ணில் மீண்டும் ஹீரோயிசம்; ஆனால் என்ன கொடுமை சார் இது. அது இடம் மாறி இருந்தது மகளிடம்.